Het is dan eindelijk zover, ik kan het tegen iedereen zeggen! Ik ben de 45e prins der Hekknsluuters. Een enorme eer! Zeker omdat ik de eerste oud jeugdprins ben die nu ook de rol van prins mag gaan vervullen. Voor wie mij nog niet kent zal ik me even voorstellen:
Mijn naam is Chiel Hunneman, ik ben 28 jaar en ik woon met veel plezier in het altijd gezellige Nieuw-Heeten. In 1996 ben ik geboren aan de Timmermanstraat 22 als de zoon van Marcel en Marijke Hunneman. 2 jaar later kwam daar mijn kleine broertje Cliff bij. Ik woon inmiddels al iets meer dan één jaar op het Marissinkhof 17 samen met mijn vriendin Vera Stevens, waar ik al ruim 12 jaar smoorverliefd op ben.
In het dagelijkse leven werk ik als commercieel medewerker binnendienst bij BMN Bouwmaterialen in Nijverdal. Hier ben ik de schakel tussen de klant, leveranciers en mijn collega’s in de buitendienst. Naast mijn werk ben ik supporter van Ajax en voetbal ik zelf in het 1ste van Nieuw-Heeten. Ik ben leider van de Bosweek en zit in de sponsorcommissie van SV Nieuw-Heeten. Daarnaast ben ik fanatiek wagenbouwer bij C.V. de Mafklappers. Zo proberen wij elk jaar weer de prijzen uit de omliggende dorpen op te halen en Nieuw-Heeten op de kaart te zetten. Dit lukt ons aardig.
Naast bovenstaande hobby´s mag ik graag in het weekend met kameraden een biertje drinken. Maar hoe wordt je dan Prins Carnaval? Ik neem jullie even mee wat er een paar weken geleden in September gebeurde.
Zo kreeg ik op een doodnormale zaterdag een appje van Koen ten Have. “Maandag nog werken, kan ik meerijden? Ik heb de auto kapot” Ik antwoorde met: “knooierd, tuurlijk mag jij meerijden”. Aangezien we wel vaker met elkaar meerijden in dit soort situaties, zocht ik hier natuurlijk niet direct wat achter.. Wel vroeg ik Koen of hij me maandag nog even een appje wou sturen ter herinnering. Dit bleek geen overbodig luxe want maandagochtend zat ik al in de auto richting het werk toen ik een appje van hem kreeg; “denk je er aan?” Kats vergeten! Ik was al aan de late kant, dus ik de auto keren en vol gas richting het huis van Koen.
Eenmaal bij Koen aangekomen belde hij me op “je bent langs me heen gescheurd, ik stond bij de tunnel te zwaaien”.
Veel gedoe voor een maandag ochtend, maar we waren uiteindelijk nog net op tijd op het werk. “Haal je me om 17:00 uur weer op?” vroeg Koen. “Tuurlijk” antwoorde ik. Je zal wel denken, dat vergeet je niet nog een keer! Nou je voelt hem aankomen.. dat gebeurde dus wel!
Ik reed 100 meter verder dan Koen zijn werk toen het me ineens te binnen schoot. Dat gaat me net goed zonder dat hij het doorheeft dacht ik nog.. Terwijl ik achteruit reed, zag ik Koen lachend de deur uitlopen van zijn werk. “Was je me wéér vergeten Hunneman?” Dit kon ik niet ontkennen.. Achteraf ook net goed, want je mag die mannen van het stuntteam best een beetje laten zweten!
Onderweg in de auto naar huis, zag ik dat Koen een envelop in zijn hand had waar met koeienletters ‘Fam. Rensen’ op geschreven stond. “Deze moet even in de brievenbus, kunnen we hier even langs rijden?” Niets vermoedend reden we richting de Vagevuurseweg. Al voorbij de zandweg gereden, stond Koen erop via de zandweg te scheuren, “is mooi man”, zei hij. Dus hup, wij in de achteruit, door de zandweg heen. 200 meter voor het huis van de familie Rensen ging er ineens een afzet lint de lucht in en kwamen er 4 mannen met oranje werkkleding de zandweg oplopen om de boel af te zetten met pionnen.
Vol verbazing zeg ik nog tegen Koen: “wat is dit dan weer?”. Waarop Koen natuurlijk ineens van niets af wist en opvallend stil was. Ineens voelde het alsof ik in Bananasplit zat, echter kwam Frans Bauer niet tevoorschijn maar een aantal leden van het stuntteam. Nog lichtelijk in shock werd me langzaam duidelijk wat me te wachten stond..
Geen boete voor het niet kunnen tonen van mijn rijbewijs, maar er volgde een vraag waar ik niet lang over hoefde na te denken. Tuurlijk wil ik dit jaar prins carnaval zijn!! Stuntteam bedankt voor alles! Ik kijk uit naar een fantastisch carnavalsjaar. Wie mij een beetje kent weet dat ik wel in ben voor een beetje ouwhoeren en gekkigheid. Hier sluit mijn motto dan ook goed bij aan, het is:
“TIJD VOOR EEN GEKKENHUIS!”
Om te beginnen verdiend het stuntteam een groot applaus voor wederom een te gekke stunt, dit had niet zonder de nieuwe aanwinsten Rob en Koen gekund.
De wegwerkzaamheden in en rondom Nieuw-Heeten had het stuntteam geïnspireerd, zo hadden ze op een maandagavond in september mij de zandweg geblokkeerd.
Over zandweg gesproken; enkele ‘1000-ogen-leden’ kunnen het niet weerstaan, om even met de auto door het olifantenpaadje bij de rotonde te gaan.
Terwijl de bouw van Marissinkhof ‘fase 2’ eindelijk gaat beginnen, ontstaan bij de bewoners van fase 1 de eerste gezinnen.
Deze babyboom komt goed van pas, met de geplande renovatie van de school is er straks genoeg ruimte in de klas.
Irma Vosman mag tegenwoordig de functie ‘tankstation medewerker’ vervullen, snel tanken zit er niet in, je staat zo een half uur met haar te lullen.
Henny Vree Egberts heeft de maaltijdservice goed voor elkaar, 1000 maaltijden in de week bereik je niet zomaar.
De Bosweek en Mara namen dit jaar afscheid van elkaar, geniet in Curaçao en bedankt voor je inzet de afgelopen 19 jaar.
Helaas is dit jaar ook het 4de elftal van de voetbal verdwenen, nu kunnen deze Pietertjes met het 3de elftal meetrainen.
Nieuw op het Bouwvakfeest was de recyclemunt, het inleveren van de bekers had wellicht iets beter gekund.
Maurice bedankt voor je inzet de afgelopen jaren, nu mag Sven het voorzitterschap van dit zooitje ervaren. Alaaf!
